Szalunki stropów (szalunki poziome) – są współczesnym schematem formowania stropów w odróżnieniu od stropów iz żelazobetonowych płyt, jest to swoisty uniwersalny komplet budowniczego, przyznaczony dla szybkiego, równocześnie jakościowego wzniesienia monolitowych stropów rozmaitych konfiguracji. Ten komplet składa się z niewielkiego spisu elementów, a mianowicie:

Podpora stalowa – zasadniczy oporowy element rusztowania stropów, teleskopowa budowla jakiej pozwala ustawić jakąkolwiek wysokość stropów w granicach roboczej skali (diapazonu).

Wyrabia się ze stali, pokrycie – proszkowe farbowanie, pokrycie galwaniczne, gorące cynkowanie. Z góry i z dołu podpora konczy się charakterystyczną "piętą" - płytą, rozmiarem 120×120 mm z otworami. Wysokość podpory bezpośrednio może regulować się w jeden z następujących sposobów: zafiksowanie, "skokowy" – każde 100 mm przy pomocy haka­-ustalacza; płynnie, dokładnie – z dokładnością do milimetra w granicach 100 mm za pomocą obracania nakrętki na gwincie. Podpora stalowa na ogół może mać zadeklarowaną nośną właściwość od 10 kN (1t) do 30 kN (3t) i pracować w diapazonie od 1500 mm do 6000 mm. Przy większej wysokości stropy formują się przy pomocy tak zwanych szalunków oporowych (rusztowań).

­ Korona (głowka korona, głowka krzyżowa, uniwidelec) – opora dla podłużnych dźwigarów, ustawia się na wierzchu podpory i dokładnie fiksuje dźwigar w pozycji pionowej. Konstrukcja korony pozwala także zafiksować dwa dźwigary lezące obok. Dla tego wystarczy obrócić koronę na 90°.

­Trójnóg – element metalowy, przyznaczony dla uprzedzenia przewrócenia podpor podczas ustanowienia. Utrzymuje stojak przy pomocy specjalnego haka­-zamka.  Konstrukcja trójnogi pozwala ustawić ją jak w centrum pomieszczenia tak i wzdłuż ściany, w kątach. Ilość trójnogów w komplecie powinna stanowić nie mniej trzeciej części od ilości stojaków.­

Dźwigar drewniany dwuteowy (H­20) – element, bezpośrednio formujący roboczą powierzchię stropów. Standartowy dźwigar ma formę dwuteową, jasnożółtego koloru, rozmiar przekroju – 200×80 mm, o długości dowolnej, jednak istnieje standartowy rząd długośći od 1300 do 5900 mm. Wyprodukuje się z klejonych belek i wielowarstwowego drzewa (drzewo – w jakości środka), przesącza się specjalnym płynem dla zaopatrzenia bioochrony. Przy sklejaniu belki i zestawieniu dźwigara wykorzystuje

się specialny pianopoliuretanowy klej klasy D­4. Od końców dźwigara ustawiają się nasadki z masy plastycznej dla ochrony dodatkowej. Przy montażu stropów z początku ustalaja się tak zwane dźwigary podłużne (w zasadzie o długośći 3600 mm, 3900 mm; orientacyjna odległość między rządami 2000±100 mm), z wierzchu jakich wkładają się tak zwane poprzeczne dźwigarze (w zasadzie o długośći 2400 mm, 2650 mm; orientacyjna międzyosiowa odleglość między dźwigarami 500±10mm).­

Dykta laminowana, odporna na wilgosć – wkłada się ponad dźwigarze poprzeczne, kontaktuje bezpośrednio z cementowo­betonowym roztworem. Standartowy liść dykty ma rozmiar 1250*2500*21 mm, laminat jest od ciemnowiśniowego do brunatnego koloru, surowiec – fornir z brzozy albo topoli (lub wariant kombinowany).

W jakości elementów dodatkowych przy formowaniu stropów w razie konieczności mogą być wykorzystane dźwigarowe zaciski, trzymające ochronne ogrodzenie, ustalacze ochronnej warstwy (dla zabezpieczenia dokładnej projektowej grubości warstwy ochronnej – wysokości podnoszenia armatury nad dyktą), ogrzewający przewód ПНСВ­-1,2 (przy zalewaniu betonu przy ujemnych temperaturach) i koncentrat emulsolu (płyn specjalny dla ochrony dykty i dodania jej właściwości antyadhezyjnych (“przeciw przylepianiu”) wobec roztworu betonowego.

Dźwigar z nasadkami

Dźwigar z nasadkami.
Dokładniej >>>